Ανοιξιάτικο πλεκτό σάλι με βελονάκι!

Μπορεί ο χειμώνα σιγά σιγά να φεύγει και στη θέση του να έρχεται η άνοιξη, η ψυχρούλα όμως, δεν λέει να φύγει... Εδώ στη Ρόδο εντάξει, να μην παραπονιέμαι, είναι ηλιόλουστα τις τελευταίες μέρες, Επιτέλους δηλαδή, γιατί από την πολλή βροχή είχε σκάσει η ψυχή μου!!!
Τέλος πάντων. Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να σας δείξω, αυτό το υπέροχο σάλι που έφτιαξα, για την συνάδελφο και φίλη μου Καθολική. 
Το σχέδιο το είδα στο αγαπημένο μου blog  Coco Rose Diaries  . Εδώ είναι το σάλι σε ροζ (εδώ) και το σχέδιο μπορείτε να το δείτε εδώ .

 Στο Ravelry πρέπει να κάνεις εγγραφή, αλλά αρκετά σχέδια είναι δωρεάν και δεν σου κοστίζει τίποτα!! Για το σάλι αυτό, υπάρχει σχεδιάγραμμα, το οποίο αν ξέρεις τις αντιστοιχίες των πλέξεων είναι πολύ, μα πολύ εύκολο!

Μόλις μάθεις το βασικό σχέδιο, το υπόλοιπο πάει μόνο του. Το αστείο με αυτό το σάλι είναι, πως έγινε πασίγνωστο! Στο χωριό, από όπου κατάγεται η φίλη μου,  καταπιάστηκαν όλες οι γιαγιάδες και οι "πλέκτρες" να φτιάξουν το ίδιο. Στο τέλος, κυκλοφορούν  σαν και αυτό που έφτιαξα, τουλάχιστον αλλά δέκα και εγώ χαίρομαι, για την έμπνευση που τους έδωσα!!!!

                                    

 

Το "μοντέλο" της φωτογράφισης φυσικά, είναι η ίδια η φίλη μου η Καθολική που όπως φαίνεται το ευχαριστήθηκε πολύ. Και το σάλι και την φωτογράφιση!!! 

Ελπίζω να το δοκιμάσετε, γιατί πραγματικά είναι υπέροχο. Εχω φτιάξει και για μένα ένα και το φοράω αρκετά συχνά.

Τα πρώτα μας Χριστούγεννα!

Όχι, όχι δεν είμαι νιόπαντρη, ούτε - προφανώς- ο Θανάσης είναι λεχούδι! Και όμως, είναι τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί και στο σπίτι μας!
Τα πρώτα μας Χριστούγεννα με τον άντρα μου, μόλις είχαμε νοικιάσει το πρώτο μας σπίτι, ένα μικρό δυαράκι στον 3ο όροφο, χωρίς ασανσέρ, αλλά με την πιο υπέροχη θέα στη θάλασσα.
Μπήκαμε στον σπίτι 10 μέρες πριν τα Χριστούγεννα και επειδή θα φεύγαμε ταξίδι σε 1-2 μέρες, ούτε στολίσαμε, ούτε καν ξεπακετάραμε από την μετακόμιση. Άσε που ούτε καν έπιπλα δεν είχαμε ακόμα.
'Ετσι, τα πρώτα μας Χριστούγεννα ως ζευγάρι, τα περάσαμε φιλοξενούμενοι σε συγγενείς στην Αθήνα.
'Ενα μήνα και κάτι μετά τα Χριστούγεννα σαν καθυστερημένο δώρο Χριστουγέννων ανακαλύπτω πως περιμένω το Θανασάκι μας!!! Ο υπόλοιπος χρόνος πέρασε νερό... Εγκυμοσύνη, γέννα και ξαφνικά να 'τα πάλι τα Χριστούγεννα... Αυτή τη φορά, με ένα μικρό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου...

Και πάλι όμως, ούτε που σκεφτήκαμε να μείνουμε Ρόδο. Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και να σου πάλι στην Αθήνα! Ο Θανάσης ντύθηκε ξωτικό των Χριστουγέννων, χόρτασε αγκαλιές και φιλιά από συγγενείς, που δυστυχώς βλέπουμε σπάνια, έκανε το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο και η μαμά πήρε 5 κιλά.....Η πεθερά της αδερφής μου, είναι μεγάλη μαστόρισσα στην κουζίνα και ποτέ, μα ποτέ δεν μπορώ να αρνηθώ τα γλυκά της!

Περνάνε και πάλι οι μήνες και έρχονται αισίως τα Χριστούγεννα του 2013.  Ο άντρας μου, δεν μπορούσε να αφήσει τη δουλειά του και εγώ, έπρεπε αυτή τη φορά να βρίσκομαι -και πάλι- στην Αθήνα, όχι τόσο για τις γιορτές, αλλά για την γέννηση της πανέμορφης και λατρεμένης μου ανιψιάς!
Δεν ήταν τα καλύτερα μου Χριστούγεννα, το ομολογώ. Μια, που ήθελα επιτέλους να κάνω Χριστούγεννα στο δικό μου σπίτι, μια που δεν είχε έρθει μαζί μας ο άντρας μου και κυρίως η αγωνιά μου, για τον ερχομό του μωρού μας, δεν με άφησαν να χαρώ γιορτές. Η μαμά και πάλι πήρε 6-7 κιλά...
Και κάπως έτσι, έρχεται το Φέτος!
Φέτος, στο καινούργιο μας σπίτι πια, που έχει και τζάκι (που δεν είχα ποτέ και είμαι ξετρελαμένη) θα κάνουμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα, σαν οικογένεια!

'Ηδη στολίσαμε το δέντρο μας, από μέσα Νοέμβρη (δεν με άφηνε ο άντρας μου πιο νωρίς...), τραγουδώντας Χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια, με τον Θανάση μου που λέει πάντα την τελευταία συλλαβή από κάθε στίχο! Ήδη η χαρτοπαιχτική λέσχη, έχει ανοίξει τις πύλες της και συχνά πυκνά, έχουμε μαζώξεις για χαρτιά και φυσικά φαγητό με συγγενείς και φίλους.

Έχω σκοπό να ξεκινήσουμε "Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις", όπως κάνουν στο εξωτερικό και σχεδιάζω τα φετινά Χριστούγεννα, να είναι μαγικά για τον Θανάση, αλλά και για μένα, που τολμώ να παραδεχτώ οτι δεν ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. ¨Ημουν πάντα από αυτούς τους μίζερους, που γκρινιάζανε για το χάλι των γιορτών και την δήθεν χαρούμενη ατμόσφαιρα! Και για φαντάσου! Τώρα είμαι και εγώ από τους χαζοχαρούμενους, που περιμένω πως και πως τις γιορτές...

Σήμερα, αύριο θα ανάψουμε για πρώτη φορά και το τζάκι μας -δεν κάνει ακόμα κρύο στη Ρόδο, δεν είναι πίκρα...!!!- θα πάρω μπόλικα κάστανα, να έχουμε απόθεμα και φυσικά θα κάνω μπόλικη ζεστή σοκολάτα να πιούμε με marsmellows, βλέποντας οτι χαζοχαρούμενη, Χριστουγεννιάτικη ταινία υπάρχει. 

Τις επόμενες ημέρες φυσικά, θα υπάρχει πολύ μαγείρεμα και σίγουρα ο Θανάσης θα γκρεμίσει το δέντρο, (ήδη το έχω γλιτώσει ουκ ολίγες φορές από βέβαιο θάνατο!!) και όταν επιτέλους θα πέφτει για ύπνο θα πίνω με την κολλητή μου apple pie on the rocks!
Καλά Χριστούγεννα να έχουμε όλοι!

Υ.Γ Σε περίπτωση που απορείτε - λέμε τώρα - φυσικά και θα πάω και φέτος Αθήνα. Ε είπαμε οι γιορτές, γιορτές και το ταξιδάκι,ταξιδάκι! Δεν θα λείπει η "θεία" Λίνα από τα πρώτα γενέθλια της Αννούλας μας!!!

Crochet basket - Καλαθάκι με βελονάκι!

Συνειδητοποιώ ξαφνικά, ότι ενώ όλη μέρα πλέκω, στο ιστολόγιο μου, έχω ελάχιστες αναρτήσεις για το αγαπημένο μου βελονάκι. Η αλήθεια είναι, ότι ενώ μου αρέσει πολύ η φωτογραφία, σπάνια έχω χρόνο και τον κατάλληλο φωτισμό (χα χα χα) για να φωτογραφίσω τα δημιουργήματα μου! Αποφάσισα αυτό να αλλάξει. Θέλω να σας δείχνω κάθε φορά τι φτιάχνω, να σας διηγούμαι κάθε φορά την μικρή ιστορία, που κρύβεται από κάθε τι και πάντα, να σας παραθέτω την πηγή που βρήκα το κάθε σχέδιο.

Εγώ βέβαια, έμαθα να πλέκω στα αγγλικά και γιαυτό παρακολουθώ μόνο ξένα ιστολόγια, με σχέδια και πατρόν, οπότε ίσως όσες δεν ξέρουν την ορολογία στα αγγλικά, να δυσκολευτούν λίγο, αλλά και πάλι υπάρχει στο διαδίκτυο, πίνακας με τις αντιστοιχίες των πλέξεων, που σίγουρα θα βοηθήσει. 

Χωρίς πολλά λόγια, σήμερα θα σας δείξω το καλαθάκι μου! Μετά την μετακόμιση στο καινούργιο σπίτι, προέκυψαν αρκετά προβλήματα κυρίως λόγω έλλειψης αποθηκευτικών χώρων.  Το παλιό σπίτι παρόλα τα κουσούρια του, είχε μια τεράστια αποθήκη που με είχε βολέψει απίστευτα. Το καινούργιο σπίτι όμως δεν είχε αποθήκη, ούτε πατάρι, ούτε τεράστιες ντουλάπες να καλύψουν το κενό.  Επιπλέον, στο μπάνιο δεν είχε ντουλάπι για τα απαραίτητα, ούτε αρκετό χώρο ώστε να βάλω κάτι σαν συρταριέρα. Οπότε αποφάσισα να κάνω ένα καλαθάκι, για πίσω από την πόρτα, για πετσέτες, ίσως χαρτιά υγείας ή ότι άλλο προκύψει.

Αφού έριξα μια ματιά, στο αγαπημένο και αστείρευτο Pinterest, βρήκα αυτό που ήθελα! Το σχέδιο ήταν δωρεάν, αλλά μόλις το είδα μου φάνηκε λίγο δύσκολο, γιατί δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει την συγκεκριμένη πλέξη. Ωστόσο μόλις έβαλα μπροστά σε ελάχιστο χρόνο το είχα τελειώσει! Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι, ίσα ίσα που γίνεται και πολύ γρήγορα...
Το σχέδιο, αν θέλετε και εσείς να δοκιμάσετε είναι αυτό και βασικά είναι καλαθάκι κουκουβάγια και ίσως να σας αρέσει καλύτερα. Θα μπορούσατε κάλλιστα να βάλετε μέσα παιχνιδάκια που τριγυρίζουν στο σαλόνι ή και κουβάρια όπως έχω κάνει εγώ εδώ. 

Εδώ πια πήρε τη θέση για την οποία προοριζόταν και πήγε και ο Παύλος ο Φράνκης να του κάνει παρέα!

Αυτό το καλαθάκι ωστόσο, ήταν ένα "ενδιάμεσο" όπως συνηθίζω να λέω, γιατί ή βασική μου ενασχόληση είναι μια κουβέρτα, που πλέκω εδώ και κάτι μήνες. Μία η μετακόμιση, μία τα "ενδιάμεσα", γιατί μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν είναι μόνο ένα, δεν λέει να τελειώσει! 

Η κουβέρτα η οποία πρέπει να τελειώσει άμεσα, γιατί προορίζεται για ένα μωράκι (θα σας πω την ιστορία όταν επιτέλους την τελειώσω!), είναι ένα αρκετά εύκολο μεν, αλλά χρονοβόρο εγχείρημα το οποίο δεν ξέρω αν θα ξαναεπιχειρήσω. Συνηθίζω να βαριέμαι εύκολα και θέλω συνέχεια να φτιάχνω καινούργια πράγματα, που τυχαίνει να βρω στις βόλτες μου στο διαδίκτυο.
Αυτή είναι μια μικρή ιδεά από την κουβέρτα!

Σύντομα θα σας δείξω και άλλα "ενδιάμεσα" που προέκυψαν κατά το πλέξιμο της κουβέρτας και δεν ήταν λίγα!
Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

Τα γενέθλια του Θανάση!

Μια μικρή ιωσούλα, από αυτές τις "ωραίες", που παίρνουμε δώρο από τον παιδικό σταθμό, καθυστέρησε την ανάρτηση αυτή. Αφού την περσινή ανάρτηση για τα γενέθλια του Θανάση, δεν την έκανα ποτέ (μα πόσο ασυνεπής Θεέ μου!), είπα ότι πρέπει να βρω χρόνο και όρεξη (παίζει και αυτή το ρόλο της,,,) για  να την κάνω!

Η "συζήτηση" για τα φετινά γενέθλια του μικρού μας, άρχισε τουλάχιστον ένα μήνα πριν. Πέρσι δεν σήκωνα κουβέντα, τα γενέθλια θα τα έκανα στο σπίτι, θα τα έφτιαχνα όοοοολα μόνη μου και θα καμάρωνα σαν καλή και άξια νοικοκυρά και οικοδέσποινα! Τα έκανα φυσικά όλα αυτά, αλλά στο τέλος και κουράστηκα υπερβολικά και δεν κατάλαβα τίποτα, από τα -πρώτα- γενέθλια του μωρού μου.... 

 
Έτσι, είπα πως φέτος, ίσως και να είναι καλή ιδέα να κάνουμε τα γενέθλια, σε κάποιον παιδότοπο. Ένας λόγος παραπάνω ήταν ότι είχαμε μόλις 2 εβδομάδες στο καινούργιο σπίτι (σας το είχα πει ότι ψάχνω σπίτι εδώ - πρέπει κάποια στιγμή να σας πω και πως το βρήκα!) και ακόμα δεν είχαμε τακτοποιηθεί. Το οικονομικό βέβαια, μας απασχολούσε ιδιαίτερα καθώς η μετακόμιση έφερε  πολλά αναμενόμενα και μη έξοδα. Καταλήξαμε σε ένα ποσό και ξεκινήσαμε να ρωτάμε τιμές στους παιδότοπους. Και κάπου εκεί έπαθα ΣΟΚ!!! 

Οι τιμές εντελώς παράλογες, χωρίς να σου προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο, ενώ σε παιδότοπους που ήταν πιο οικονομικά, υπήρχαν άλλα θέματα όπως καθαριότητας και ασφάλειας.
Φτάνοντας μερικές ημέρες πριν τα γενέθλια, δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα τι θα κάνουμε, μέχρι που ηρωικά πήρα την μεγάλη απόφαση! Θα κάνω και πάλι τα γενέθλια σπίτι! Και λέω ηρωική, γιατί πέρσι ούτε λίγο ούτε πολύ παρευρέθηκαν στα γενέθλια του Θανάση μου, πάνω από 60 άτομα! Ούτε όταν πήγαινα  λύκειο δεν είχα τόσους καλεσμένους!!!

Με λίγα λόγια έβαλα την πρώτη (ταχύτητα καλέ) και ξεκίνησα τον σχεδιασμό! Τι θα φτιάξω από φαγητά, τι θα φτιάξω από γλυκά (εκτός την τούρτα που φέτος δεν ήθελα να την φτιάξω εγώ), την μεγάλη λίστα του σούπερ μάρκετ και φυσικά τον στολισμό, που εγώ πάντα δίνω ιδιαίτερη σημασία και ας λέει ο άντρας μου ότι κουράζομαι άδικα!

Το θέμα που επιλέξαμε (λατρεύω τα "θέματα") ήταν φυσικά "Ο Μι". Ποιος είναι ο Μι? Κατά τον Θανάση ο Μίκι Μάους!!!!

Έτσι λοιπόν με λίγο τρέξιμο, μια μικρή "έκπτωση" στους καλεσμένους και την πολύτιμη βοήθεια της αδερφής μου και της κουνιάδας μου, καταφέραμε και κάναμε τα γενέθλια του μικρού μου έρωτα!

Το μενού περιείχε λίγα και καλά! Τυροπιτάκια - λουκανοπιτάκια σαν κάθε πάρτυ που σέβεται τον εαυτό του (!), πιτσάκια, κοτομπουκιές, σαντουιτσάκια με τόνο (τα οποία τα έφτιαξε η κουνιάδα μου και τα τσάκισα!), cupcakes mickey mouse (η συνταγή που χρησιμοποίησα είναι αυτή, πρόσθεσα garny και mini oreo για αυτάκια και έτοιμα!), chocolate prezels (στα οποία έδειξε ξεκάθαρη προτίμηση ο Θανάσης...- και γέμισε τον τόπο σοκολάτες!!!), chocolate spoons (τα οποία είναι τέλεια για παιδικά πάρτυ) και απλά ποπ κορν τα οποία τα σέρβιρα σε ειδικά φακελάκια!!! 

Τον στολισμό, banner, σημαιάκια, καρτελάκια και ότι άλλο είχε να κάνει με τον στολισμό, τα βρήκα όλα από το αγαπημένο pinterest! Το μόνο που χρειάστηκα ήταν εκτυπωτή και ....βοήθεια στο κόψιμο! 
Ευτυχώς, τα άτομα που καλέσαμε αυτή τη φορά ήταν αυτό που λέμε λίγα και καλά και παρόλο που δεν ήρθαν άτομα που υπολόγιζα πολύ στην παρουσία τους  περάσαμε πολύ όμορφα. Κατάφερα ακόμα και εγώ και κάθισα και ήπια ένα ποτάκι και μίλησα με φίλους και συγγενείς.  

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την γλυκιά μου αδερφούλα Γεωργία, που ήρθε από την Αθήνα για τα γενέθλια του Θανάση, που μου έφερε το ανιψομωράκι μας το Αννούλι μου και  για την πολύτιμη βοήθεια της, στην προετοιμασία των γενεθλίων. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την κουνιάδα μου Ρούλα, για την βοήθεια της σε όλα! Σίγουρα δεν θα γίνονταν γενέθλια χωρίς αυτές... και αν γίνονταν, σίγουρα δεν θα είχαν την ίδια επιτυχία! 

Πρώτη φορά...μαθητής! Η προσαρμογή μας....

Και ναι, ο Θανάσης μου, είναι πια "μαθητής"! Ξυπνάει κάθε πρωί, με ελάχιστη θα έλεγα μουρμούρα. Ντυνόμαστε, φορτωνόμαστε την "ντάντα" μας και ξεκινάμε για το σχολείο μας!
Η χρήση  πληθυντικού στον τίτλο της ανάρτησης δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε τυχαία. Γιατί προσαρμογή δεν έκανε μόνο ο Θανάσης μου, αλλά και εγώ.... Ας πάρουμε όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Τον Θανάση εδώ και ένα χρόνο, όσο εγώ βρίσκομαι στην εργασία μου, τον φρόντιζε η γιαγιά Έλλη. Η οποία, είναι από τις γιαγιάδες, που όχι μόνο σεβόταν και ακολουθούσε, οτι της έλεγα σχετικά με την ανατροφή του Θανάση, αλλά επιπλέον του μάθαινε και ένα σωρό  πράγματα. Ασχολιόταν με τις ώρες μαζί του, δείχνοντας πράγματα, μαθαίνοντας του λεξούλες, καλούς τρόπους και γενικά αφιέρωνε ώρες ατελείωτες, γεμάτες διασκέδαση, αλλά και μάθηση.  Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό και την ευχαριστώ ιδιαιτέρως, αν και εκείνη δεν δέχεται κουβέντα!
Τέλος Ιουνίου, δυστυχώς ξεκίνησε να εργάζεται και έτσι, αφού και εγώ και ο άντρας μου δουλεύαμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή, από το να τον πάμε σε βρεφονηπιακό σταθμό.  Είχα σκοπό να ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβριο, αλλά αφού έγινε έτσι, δεν πειράζει για δυο μήνες διαφορά.
Η επιλογή του σταθμού έγινε με συνοπτικές διαδικασίες. Έκανα μια λίστα με τους διαθέσιμους βρεφονηπιακούς σταθμούς, που δέχονται νήπια, που δεν έχουν βγάλει ακόμα την πάνα και μια λίστα με ερωτήσεις - παροχές, που έπρεπε να δώσω βάση.
Μέσα σε μία εβδομάδα τους είχαμε γυρίσει όλους.  Είδαμε τους χώρους, μιλήσαμε με τους διευθυντάδες, μιλήσαμε με τις δασκάλες, μάθαμε τα προγράμματα τους, ρωτήσαμε το οικονομικό και στο τέλος αποφασίσαμε βάσει ενστίκτου! Ο σταθμός που επιλέξαμε, μου άρεσε γιατί είχε καθαρούς και κυρίως (για μένα), φωτεινούς χώρους  (μη το γελάτε είδα και παιδικό σταθμό σε υπόγειο με παράθυρο κοντά στο ταβάνι....), γελαστές και νέες δασκάλες και κυρίως μια διευθύντρια που με έκανε να νιώσω σίγουρη για το παιδί μου, από το πρώτο πεντάλεπτο της συζήτησης μας.
Αφού λοιπόν επιλέχτηκε ο σταθμός, σειρά είχε η προσαρμογή....μας!

Τις πρώτες μέρες, τον πήγαινε κατά τις 10 και τον άφηνα περίπου μια με μιάμιση ώρα. Ο Θανάσης, το έβλεπε σαν παιχνίδι και έτσι πήγαινε με χαρά.  Μετά την πρώτη εβδομάδα, οι ώρες σταδιακά μέρα τη μέρα αυξήθηκαν. Και πάλι όμως, καλά το έβλεπε, δεν του κακοφαινόταν, σου λέει παιχνίδι έχω, φαΐ έχω, η μαμά έρχεται μάνι μάνι, οπότε κανένα πρόβλημα! Την τρίτη όμως εβδομάδα, την ψιλιάστηκε τη δουλειά!!! Οι ώρες πια, ήταν αρκετές και κάπου εκεί, συνειδητοποίησε, οτι κάθε μέρα αυτό θα έχουμε. Ξύπνημα, ντύσιμο, αυτοκίνητο, σχολείο! Εκεί που πήγανε με χαρά και γέλια, ξαφνικά μόλις έβλεπε την πόρτα του σταθμού, έβαζε τα κλάματα. Χτυπούσε τα ποδαράκια του και φώναζε "μαμά" (που σπανίως με φωνάζει "μαμά"! Συνήθως με λέει "Ινα")! Με κοιτούσε με κλαμένα ματάκια και μου έκανε τα χεράκια του, να τον πάρω αγκαλιά, να μην τον αφήσω εκεί, μόνο και αβοήθητο......

Αυτά τα σκεφτόμουν εγώ! 

Γιατί και εγώ χρειαζόμουν προσαρμογή, τελικά! Τόσο καιρό με την πεθερά μου, ένιωθα σίγουρη, καθώς της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Τώρα, που τον άφηνα σε "ξένους", ήθελα και εγώ λίγο χρονικό διάστημα, να το συνηθίσω.....Τις πρώτες ημέρες, που το έκανε αυτό, δεν έφευγα.... Γυρνούσα πίσω και τον έπαιρνα αγκαλιά και όταν τελικά αναγκαζόμουν να φύγω, ήμουν όλη μέρα χάλια. Πονούσε το στομάχι μου και ήθελα να κλαίω!  Λες και άλλο παιδί, δεν έχει ξαναπάει σε παιδικό σταθμό και άλλη μάνα, δεν έχει αποχωριστεί το παιδί της! Τώρα, τα σκέφτομαι και γελάω!! Αλλά εκείνες τις μέρες, πραγματικά ένιωθα χάλια!
Ένα πρωί, μόλις έφτασα στο γραφείο μου, χτύπησε το τηλέφωνο. ¨Ηταν η διευθύντρια του σταθμού, η οποία με πραγματικά πολύ ωραίο τρόπο, με συμβούλεψε, πως όσο καθυστερώ την πρωινή μου αναχώρηση, τόσο ο Θανάσης θα κλαίει και θα αργήσει η προσαρμογή του.
Στην θεωρία, λόγω επαγγέλματος, το ήξερα και εγώ, αλλά άλλο η θεωρία τελικά και άλλο η πράξη! Ωστόσο, δέχτηκα τη συμβουλή της και τις επόμενες 2-3 ημέρες , τον άφηνα και έφευγα κατευθείαν!

Και ξαφνικά μια μέρα, μόλις περνάμε την εξωτερική πόρτα του σταθμού, μου αφήνει το χέρι και τρέχει στα σκαλάκια. Φτάνει στην πόρτα, την χτυπάει και περιμένει να έρθει η δασκάλα του! Ανοίγει η δασκάλα του, μπαίνει μέσα και ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω..... Εγώ έμεινα να κοιτάζω... Δεν άντεξα... τον φώναξα... "Θανάσηηηηηηη......φιλάκι τη μαμαααααα........".

Γυρνάει, μου στέλνει ένα φιλάκι με το χέρι (ούτε καν να έρθει να με φιλήσει!!!!) και γυρνάει και πάει προς την τάξη του... Και εκεί κατάλαβα, οτι τελικά εγώ χρειαζόμουν την προσαρμογή και όχι αυτός... Εγώ έβλεπα το μωράκι μου, να μεγαλώνει, να γίνεται "μαθητής", να ζητάει την "νταντα" του κάθε φορά, που βγαίνουμε απο το σπίτι και ας μην πηγαίνουμε σχολείο.... Το μωρό μου μεγαλώνει, γίνεται παιδάκι και από δω και πέρα, μάλλον εγώ θα χρειάζομαι "προσαρμογή...."
ΥΓ οι μπαμπάδες δεν καταλαβαίνουν μία.....
ΥΓ2 ξαναδιαβάζω το κείμενο και βουρκώνω... δεν πάω καθόλου καλά!!!!

Ντάλα μεσημέρι....

Ντάλα μεσημέρι, σκάει το τζίτζικας και εμείς, χωρίς aircondition, ούτε καν ένα ανεμιστήρα ρε παιδί μου, να δροσιστεί λίγο, το ταλαιπωρημένο μας κορμί.
Τα παντζούρια κλειστά. Θα μου πεις, γιατί κλειστά? Θα σου απαντήσω ευθείς αμέσως! Τον ένα χρόνο και κάτι ψιλά, που μένω σε αυτό το σπίτι, έχουν "μπει" συνολικά 3 φορές κλέφτες....
Την πρώτη, μου πήραν την τσάντα μου, η οποία δεν περιείχε κανένα χρηματικό ποσό και έτσι την βρήκα άθικτη.

Την δεύτερη, δυστυχώς βρήκαν εύκολα, οτι χρυσό υπήρχε μέσα στο σπίτι και το εξαφάνισαν. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, να σας πω, γιατί ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα κοσμήματα, αυτό που με πείραξε, είναι το συναισθηματικό κομμάτι. Κάτι που ήταν δώρο, η βέρα μου, και κάτι του μωρού...
Δεν βαριέσαι και πάλι δεν με απασχολεί, καθώς ειδικά την μια φορά και οι τρεις, ήμασταν σπίτι! Τι θα είχε γίνει, αν πέφταμε μούρη με μούρη?  Κάτι ακούσαμε, αλλά δεν ήταν σίγουρο και δεν δώσαμε σημασία, γιατί ήταν ντάλα μεσημέρι! Ποιος θα μπει σε σπίτι, με το φως του ήλιου και μάλιστα, σε δρόμο μπροστά, με τόσα σπίτια και γείτονες γύρω....? Και όμως....

Την τρίτη φορά, δεν μπήκαν ακριβώς. Ήταν Παρασκευή, κάθε Παρασκευή στα 30 μέτρα από το σπίτι μου, γίνεται λαϊκή. Θα μου πεις και τι σχέση έχει αυτό? Εμ, έλα που έχει!
Γιατί περνάει πολύς κόσμος   μπροστά από το σπίτι και έτσι και γείτονας να δει κάποιον να μπαίνει, θα πει οτι είναι επισκέπτης  ή απλά περνάει. Από την άλλη, εκείνη την ημέρα, τριγυρνάνε στην περιοχη,  διάφοροι "περίεργοι". Δεν θέλω να γίνομαι ρατσίστρια, αλλά δυστυχώς μερικές φορές αναγκάζομαι, καθώς στο νησί μας υπάρχουν "κάποιοι", που το έχουν επάγγελμα να μπαίνουν σε σπίτια και να αφαιρούν πολύτιμα αντικείμενα. Το οτι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι,  φαντάζομαι το καταλάβατε... Αν και στην γειτονιά, κυκλοφορούν επίσης και συγκεκριμένα άτομα, χρήστες ουσιών, γνωστοί για τις κλοπές τους. Στο αστυνομικό τμήμα, όταν πήγα να αναφέρω την κλοπή - καθώς δεν ήρθε ποτέ περιπολικό στο σπίτι μου, να πάρει αποτυπώματα- και είπα την διεύθυνση μου, κατευθείαν μου είπαν, οτι πιο κάτω μένουν οι "συγκεκριμένοι" και πολύ πιθανών, να είναι αυτοί...
Και τι να το κάνω, να ξέρω οτι είναι αυτοί? Μπορώ να το αποδείξω? Μπορώ να βρω τα πράγματα μου? Μπορώ να τους απειλήσω, να μην ξαναπεράσουν έξω από το σπίτι μου?
Τέλος πάντων.  Εκείνο το μεσημέρι - πάλι μεσημέρι ήταν- ήμουν μέσα στο σπίτι κλειδαμπαρωμένη, μόνη μου με το μωρό, να παίζει στο σαλόνι. Εγώ έπλενα πιάτα στην κουζίνα. Ξαφνικά, βλέπω κάποιον νεαρό, να κατεβαίνει τα σκαλάκια από τον δρόμο και να πλησιάζει το σπίτι μου. Παρακολουθώ από το παράθυρο και βλέπω να μπαίνει στο μπαλκόνι μου. Περιμένω.... Τίποτα! Κάθεται μπροστά στο μπαλκόνι και βλέπει τριγύρω, δήθεν γράφοντας μήνυμα στο κινητό. Προφανώς, για να σιγουρευτεί οτι δεν τον βλέπει κάποιος... Και τότε, ανοίγω την κουρτίνα. Δεν άνοιξα την πόρτα, γιατί το ομολογώ, φοβήθηκα. ¨Οχι για μένα, αλλά γιατί ήταν μπροστά το μωρό.... Αυτός, με το που με είδε τρόμαξε προς στιγμή, αλλά δεν έκανε βήμα, για να μην φανεί και ένοχος, σίγουρα δοκιμασμένο το σύστημα, το είχε κάνει πολλές φορές. Του φωνάζω από μέσα "Τι θές"? Κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι. Μου απαντάει "Να ρωτήσω τι ώρα είναι θέλω"!!! Γιατί, έτσι κάνουμε όλοι γενικά, πάμε στα ξένα σπίτια και περιμένουμε έξω από το μπαλκόνι, για να ρωτήσουμε τι ώρα είναι!!
Με τα πολλά και αφού άρχισα να φωνάζω, να φύγει από το σπίτι μου ( η ηρεμία μου με είχε εγκαταλείψει) έφυγε. Από τότε όμως, δυσκολεύομαι να ανοίξω το παντζούρι μου. Αν δεν είναι στο σπίτι ο άντρας μου, δεν αφήνω ανοιχτά παράθυρα και αν είναι ανοιχτά, κατεβάζω το παντζούρι σχεδόν μέχρι τέλος...

Δεν είναι όμως λύση αυτή. Γιαυτό και τον τελευταίο μήνα, ψάχνουμε μανιωδώς σπίτι, πάλι! Δεν είναι εύκολο να κάνω την 6ή (ναι,  ναι την 6η) μετακόμιση στα 3 χρόνια, αλλά επιβάλλεται! Το κακό είναι βέβαια οτι δεν υπάρχει σπίτι, ούτε για δείγμα!!! Ολόκληρη πόλη και δεν υπάρχει, ούτε ένα σπίτι που να καλύπτει τις ανάγκες μου. Γιατί το πρώτο πράγμα μου ζητάω, είναι να είναι σε όροφο!!! Και έπειτα κοιτάω αν έχει πόρτα ασφαλείας! Τώρα εντάξει, αν έχει και ωραίο μπαλκόνι με ωραία θέα δεν θα με χαλάσει (!) αλλά πλέον κοιτάω πρώτα το θέμα της ασφάλειας και έπειτα όλα τα άλλα.
Που θα πάει, κάπου ελπίζω, οτι βρίσκεται το σπίτι των ονείρων μου και θα το βρω!

Φωτογράφισε το! Ιούλιος 2014 - Εβδομάδα #2

Πάει και η δεύτερη εβδομάδα του Φωτογράφισε το! Εντάξει, ακόμα δεν του έχω πάρει τον αέρα, αλλά που θα πάει, θα βρω τον ρυθμό μου....
Προσπαθώ σε εβδομαδιαία βάση να δείχνω τις φωτογραφίες μου, αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο..
Ειδικά αυτή την εβδομάδα που έχουμε προσαρμογή στον βρεφονηπιακό σταθμό! Ο Θανάσης μου είναι πια μαθητής!!! Έχει και τσαντούλα... χα χα χα Γελάω κάθε πρωί που τον βλέπω να παίρνει όλο καμάρι την τσαντούλα του και να ανοίγει την πόρτα να φύγουμε... Είναι απόλαυση!
Ας γυρίσω όμως στο θέμα μας!
Έτσι για να θυμηθούμε αυτή είναι η λίστα του Ιουλίου:

 Ο μήνας Ιούλιος!

Εβδομάδα #2 ( 08/07 - 14-07 )

Φωτογράφισε το!

Weekly board #2

08/07 Κάτι που δεν μου αρέσει
Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου, είναι εκεί που παίζουν μικρά παιδιά να πετάνε τα αποτσίγαρα τους μερικοί αναίσθητοι.... Δυο δευτερόλεπτα να αποσπαστεί η προσοχή σου και είναι αρκετά! Και το χειρότερο από όλα είναι, οτι οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι μπορεί να προκαλέσει σε ένα μωρό, αν φάει κάτι τέτοιο....

09/07 Οικογένεια
Η ιερή λέξη οικογένεια δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό.... Στη φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου μανούλα, η αδερφή μου που είναι η λατρεία μου και φυσικά το γλυκό μου το μωράκι! Οι τρεις μεγάλες μου αγάπες...  Ααααα ψέματα! Στη φωτογραφία είναι και η ανηψούλα μου η Αννούλα, στην κοιλίτσα της μανούλας της!!!

10/07 Καλοκαιρινό ποτό
Καλοκαιρινό ποτό σε beach bar! Sex on the beach φτιαγμένο από τα χεράκια της μανούλας μου!!!

11/07 Φοράω αυτό!
...το υπέροχο κολιέ που έφτιαξα με τα χεράκια μου με το βελονάκι!  Αν δεν παινέψεις και το σπίτι σου εεεε???

12/07 Έξω από το παράθυρο μου
Όχι δεν είναι το παράθυρο μου, δεν είμαι τόσο τυχερή ωστέ να έχω την θάλασσα πιάτο...
Από το παράθυρο μου, δρόμο βλέπω και μάλιστα, οχι ιδιαίτερα όμορφο, γιαυτό και επέλεξα να φωτογραφίσω αυτό τη θέα, από αυτό το παράθυρο..... Απλά τέλεια!

13/07 Παγωτό
Παγωτό στο τραπέζι, παγωτό στην μπλούζα, παγωτό στα μάγουλα, παγωτό στα χέρια, παγωτό φυσικά και στα ρούχα της μαμάς.... αυτό συμβαίνει όταν τρώω παγωτό μόνος μου!!!

14/07 Θολό (μάντεψε τι είναι)
 Εντάξει δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες ικανότητες για να μαντέψεις τι είναι! Το Αθανασάκι μου είναι, κοιμισμένο στο καθισματάκι αυτοκινήτου, ένα βράδυ που γυρνούσαμε τα δυο μας σπίτι.... Είναι η μοναδική φορά που κράτησε πιπίλα!