Η αγάπη μου για οτιδήποτε χειροποίητο, είναι πια γνωστή. Είτε είναι βραχιολάκια φιλίας (εδώ και εδώ ), είτε είναι δημιουργίες από τσόχα (καρδιές από τσόχα και ελεφαντάκια από τσόχα), ή με χαρτόνια (εδώ), δεν έχει σημασία.Κατά καιρούς, καταπιάνομαι με κάτι καινούργιο. Ένα μεγάλο μου όμως απωθημένο, από την παιδική μου ηλικία ακόμα, ήταν το βελονάκι. Έπλεκε η γιαγιά μου με βελονάκι, κούτες ολόκληρες με σεμεδάκια, κουβέρτες, στολισμένες πετσέτες με περίτεχνες δαντέλες....
Πάντα της έλεγα να μου μάθει, αλλά επειδή οι μέρες ήταν λίγες (η γιαγιά Αθήνα, εμείς Ρόδο), ποτέ δεν προλαβαίναμε. Μετά έφυγα για σπουδές, μετά "έφυγε" και η γιαγιά, οπότε και δεν κατάφερα να μάθω την τέχνη..
Πριν κανένα μήνα, ετοιμαζόμουν να πάω σούπερ μάρκετ, ξαφνικά αντιλαμβάνομαι, ότι έχω χάσει το πορτοφόλι μου, με ένα αρκετά μεγάλο ποσό μέσα, που προοριζόταν για λογαριασμούς. Φανταστείτε την στεναχώρια μου. Πιο πολύ όμως, με τρόμαξε το γεγονός, ότι κάποιος μπήκε -ξανά- στο σπίτι μας. Μένουμε σε ισόγειο και έχουν μπει άλλες δύο φορές στο σπίτι, οπότε καταλαβαίνετε την απόγνωση μου.
