Έτοιμο το γάλα σας Κύριε!

via pinterest

Επισήμως κλείσαμε 6 μήνες αποκλειστικού θηλασμού!

Ένα υπέροχο ταξίδι, που ευτυχώς, ακόμα συνεχίζεται. 

Ψέματα δεν θα πω, ήταν άρκετα εύκολα για μένα. 
Έχω ακούσει ιστορίες από μανούλες, που δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Γιατι? Ισως λόγω έλλειψης ενημέρωσης, ίσως λόγω έλλειψης στήριξης, ίσως..... δεν ξέρω, οι λόγοι είναι πολλοί. 

Άλλες πάλι δεν ήθελαν. Και αυτό δεκτό! Είναι δικαίωμα της κάθε μητέρας να επιλέξει αν θα θηλάσει ή όχι.
Εγώ επέλεξα τον θηλασμό, αυτό όμως δεν σημαίνει οτι η αντίθεση επιλογή δεν είναι σεβαστή.

Από την εγκυμοσύνη μου  ακόμα, στρώθηκα στο διάβασμα. Όχι απαραιτήτως από κάποιο βιβλίο. Το ίντερνετ, είναι μία ανεξάντλητη πηγή γνώσεων για μένα και μου φάνηκε πολύ χρήσιμο, σε όλη την εγκυμοσύνη και ειδικά στον θηλασμό.
Ενημερώθηκα για τον τρόπο, την ποσότητα, τον χρόνο, για τα πιθανά προβλήματα, που ενδεχομένως να προέκυπταν και ήμουν προετοιμασμένη για όλα. 
Σίγουρα, στην πράξη είναι λίγο διαφορετικά και κάθε δυάδα μαμά-μωρού είναι επίσης διαφορετική, αλλά με σωστή ενημέρωση και υπομονή, οι περισσότερες μπορούμε να τα καταφέρουμε. 
Εδώ τα κατάφερα εγώ!

via ikenbot

Την πρώτη φορά που έπιασα τον Μπουρίτο στην αγκαλιά μου, παρόλο που ήμουν εντελώς ζαβλακωμένη απο την καισαρική, τον έβαλα απευθείας στο στήθος! 
Όλοι γύρω μου συγγενείς και φίλοι περίμεναν με ανοιχτό το στόμα να δουν αν θα τα καταφέρω. Ο Μπουρίτος όμως με την μία το γράπωσε και άρχισε την κατανάλωση...
Τις 3 ημέρες που έμεινα στο νοσοκομείο, συγγενείς, φίλοι, μαίες είχαν απο μία συμβουλή να μου δώσουν ή μάλλον μια υπόδειξη. Όλοι είχαν να πουν απο κάτι: "Μην το κρατάς έτσι το μωρό θα πνιγεί!".
"Μην του κλείνεις τη μύτη δεν αναπνέει!". 
"Κράτα το στήθος έτσι". "Κράτα το στήθος αλλιώς".  
Μέχρι που νευρίασα και έβαλα τις φωνές! Πως είναι δυνατόν το μωρό να πιάσει στήθος και να φάει όταν έχει από πάνω του τόσα άτομα!  
Καλές λοιπόν οι συμβουλές, αλλά εγώ άκουσα μόνο το ένστικτό μου και την ανάγκη του μωρού μου.  Όπως φαίνεται καλά έκανα.
Στο σπίτι το σκηνικό δεν άλλαξε. Ως λεχούδι βέβαια, ήθελε να είναι συνεχώς σε απευθείας σύνδεση με το στήθος και ειδικά οταν είχε άλμα ανάπτυξης, είχαμε ολονύχτιους μαραθωνίους θηλασμού.  
Εντάξει, υπήρξε και βράδυ, που απο την κούραση έβαλα τα κλάματα, αλλά λογικό είναι. Ενα τόσο δα πλασματάκι να σε έχει ανάγκη, όλη μέρα και νύχτα και να πρέπει εσυ να είσαι πάντα εκεί, με το στήθος παρατεταμένο προς χρήση. 
Δεν σκέφτηκα ποτέ  ωστόσο  να δώσω φόρμουλα. ακόμα και όταν κοιμόμουν μια ώρα κάθε βράδυ, που είχα γίνει σαν σίγμα τελικό απο το co sleeping.  Το οποίο co sleeping παρεπιπτόντως με βοήθησε απίστευτα στο να συνεχίσω να θηλάζω. 
Ο παιδίατρος, είχε φροντίσει "για παν ενδεχόμενο" να μου δώσει ένα κουτί με σκόνη, το οποίο και πήρα απρόθυμα, αλλά το καταχώνιασα αμέσως μόλις γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω. Τώρα, όταν πάμε επίσκεψη με ρωτάει "ακόμα Vizolak του δίνεις ?" και στη συνέχεια βλέποντας την ανάπτυξη του, τονίζει τα οφέλη του μητρικού θηλασμού! 
Επίσης, ποτε δεν  μου πέρασε απο το μυαλό οτι δεν ήταν  αρκετό το γάλα μου όπως πολύ χαρακτηριστικά μου έλεγαν! Λες και ο γύρω κόσμος (όχι όλοι να το τονίσω)  δεν θέλει να θηλάσεις!!! Βέβαια ο άντρας μου πάντα ήταν δίπλα μου και πάντα με στήριζε πράγμα πολύ σημαντικό για την πορεία του θηλασμού.

via pinterest

Στους 3 μήνες αφού τελείωσε η άδεια μου αναγκάστηκα να επιστρέψω στην εργασία μου. Εκεί να δεις πανηγύρι!
Όλη μέρα, ήμουν με ένα θήλαστρο αγκαλία, να προλάβω να αντλήσω το απαιτούμενο γάλα, για να έχω έτοιμη αποθήκη. Διάβασα, ξαναδιάβασα, δοκιμάσαμε το μπιμπερό και κάπου εκεί αγχώθηκα! Το μπουριτάκι δεν γούσταρε καθόλου, μα καθόλου το μπιμπερο! Μας πως να το θέλει, είναι δυνατόν αφού είχε συνηθίσει στήθος.  Ξεκίνησε και η μάνα μου τα "Εγώ σου τα λεγα...", η αγαπημένη της φράση, που την κολλάει ανεξαρτήτως σε όλα τα θέματα, που έχουν να κάνουν με το μωρο και την ανατροφή του.  
Ξεκίνησα λοιπόν δουλειά και γυρνώντας το μεσημέρι το μωρό δεν είχε φάει καθόλου! Ούτε έκλαιγε όμως, ούτε έδειχνε κάποια ενόχληση. Εγώ, μεσα στα νεύρα να τα βάζω με όλους, που είχαν αφήσει νηστικό το μονάκριβο μου! Τελικά, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με σύμβουλο θηλασμού, μου εξήγησε οτι το μωρό δεν θέλει να πινει γάλα όσο λείπω, γιατι απλά με περιμένει να γυρίσω. Εχουμε συγχρονιστεί  - μου είπε - με τέτοιο τρόπο, ώστε ούτε αυτός να θέλει γάλα, ούτε εμένα το στήθος μου να πρήζεται. Γιατι πραγματικά, τις ώρες που έλειπα για δουλειά ποτέ δεν με ενόχλησε το στήθος και είχα κανονική παραγωγή, χωρίς προβλήματα τις υπόλοιπες ώρες.
Ετσι, μου έφυγε το άγχος οτι έμενε νηστικό. Στον ένα μήνα βέβαια άρχισε να πεινάει και να καταναλώνει το γάλα που του άφηνα. Βοήθησε ίσως και το μπιμπερό της medela.

Ετσι φτάσαμε στους 6 μήνες θηλασμού! Σιγά σιγά μπήκαν οι κρέμες, το φρουτάκι και τώρα τρώμε κιόλας σούπα! Το γαλατάκι της μανούλας βέβαια, παραμένει το αγαπημένο του έδεσμα!!!
Και στην ερώτηση μέχρι πόσο θα θηλάζω, απαντάω όσο θέλει το μπουριτάκι και εγώ! Δηλαδή, μέχρι να παει φαντάρος!!! :-P