Λίγο πριν σβήσουμε το πρώτο μας κεράκι, κάθομαι και σκέφτομαι, πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος!Σίγουρα το έχουν πάθει πολλοί πριν από μένα, τη μια στιγμή να έχεις ένα νεογέννητο και ξαφνικά ένα παιδάκι να τρέχει στην κουζίνα σου....
Θυμάμαι, όχι πολύ μακριά, το δύσκολο καλοκαίρι, με μια τεράστια κοιλιά, την πολύ ζέστη και τα παγωτά που καταβρόχθιζα δυο δυο! Και μετά, μια μέρα ξαφνικά (όσο και να θες 9 μήνες δεν είναι αρκετοί για να συνηθίσεις την ιδέα!), έχεις ένα τόσοδούλικο πλασματάκι να κοιμάται στην αγκαλιά σου.
Οι πρώτες μέρες στο νοσοκομείο, αναρρώνοντας από την καισαρική (κάποια στιγμή θα γράψω και για τον τοκετού μου). Οι πρώτες μέρες στο σπίτι, μαθαίνοντας ο ένας τον άλλον. Τα ξενύχτια, η κούραση και ο φόβος.... Ναι ο φόβος. Για το αν θα είμαι καλή μαμά, αν παίρνω τις σωστές αποφάσεις, αν είμαι (που είμαι) υπερβολικά χαλαρή και κυρίως αν πάθει κάτι. Ο μεγάλος μου φόβος! Όσο και αν τον προστατεύω, όσο και να προσέχω τα πάντα, φοβάμαι. Και μάλλον θα φοβάμαι για πάντα, γιατί είναι το παιδάκι μου και είναι η ζωή μου...
