Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Ντάλα μεσημέρι....

Ντάλα μεσημέρι, σκάει το τζίτζικας και εμείς, χωρίς aircondition, ούτε καν ένα ανεμιστήρα ρε παιδί μου, να δροσιστεί λίγο, το ταλαιπωρημένο μας κορμί.
Τα παντζούρια κλειστά. Θα μου πεις, γιατί κλειστά? Θα σου απαντήσω ευθείς αμέσως! Τον ένα χρόνο και κάτι ψιλά, που μένω σε αυτό το σπίτι, έχουν "μπει" συνολικά 3 φορές κλέφτες....
Την πρώτη, μου πήραν την τσάντα μου, η οποία δεν περιείχε κανένα χρηματικό ποσό και έτσι την βρήκα άθικτη.

Την δεύτερη, δυστυχώς βρήκαν εύκολα, οτι χρυσό υπήρχε μέσα στο σπίτι και το εξαφάνισαν. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, να σας πω, γιατί ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα κοσμήματα, αυτό που με πείραξε, είναι το συναισθηματικό κομμάτι. Κάτι που ήταν δώρο, η βέρα μου, και κάτι του μωρού...
Δεν βαριέσαι και πάλι δεν με απασχολεί, καθώς ειδικά την μια φορά και οι τρεις, ήμασταν σπίτι! Τι θα είχε γίνει, αν πέφταμε μούρη με μούρη?  Κάτι ακούσαμε, αλλά δεν ήταν σίγουρο και δεν δώσαμε σημασία, γιατί ήταν ντάλα μεσημέρι! Ποιος θα μπει σε σπίτι, με το φως του ήλιου και μάλιστα, σε δρόμο μπροστά, με τόσα σπίτια και γείτονες γύρω....? Και όμως....

Την τρίτη φορά, δεν μπήκαν ακριβώς. Ήταν Παρασκευή, κάθε Παρασκευή στα 30 μέτρα από το σπίτι μου, γίνεται λαϊκή. Θα μου πεις και τι σχέση έχει αυτό? Εμ, έλα που έχει!
Γιατί περνάει πολύς κόσμος   μπροστά από το σπίτι και έτσι και γείτονας να δει κάποιον να μπαίνει, θα πει οτι είναι επισκέπτης  ή απλά περνάει. Από την άλλη, εκείνη την ημέρα, τριγυρνάνε στην περιοχη,  διάφοροι "περίεργοι". Δεν θέλω να γίνομαι ρατσίστρια, αλλά δυστυχώς μερικές φορές αναγκάζομαι, καθώς στο νησί μας υπάρχουν "κάποιοι", που το έχουν επάγγελμα να μπαίνουν σε σπίτια και να αφαιρούν πολύτιμα αντικείμενα. Το οτι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι,  φαντάζομαι το καταλάβατε... Αν και στην γειτονιά, κυκλοφορούν επίσης και συγκεκριμένα άτομα, χρήστες ουσιών, γνωστοί για τις κλοπές τους. Στο αστυνομικό τμήμα, όταν πήγα να αναφέρω την κλοπή - καθώς δεν ήρθε ποτέ περιπολικό στο σπίτι μου, να πάρει αποτυπώματα- και είπα την διεύθυνση μου, κατευθείαν μου είπαν, οτι πιο κάτω μένουν οι "συγκεκριμένοι" και πολύ πιθανών, να είναι αυτοί...
Και τι να το κάνω, να ξέρω οτι είναι αυτοί? Μπορώ να το αποδείξω? Μπορώ να βρω τα πράγματα μου? Μπορώ να τους απειλήσω, να μην ξαναπεράσουν έξω από το σπίτι μου?
Τέλος πάντων.  Εκείνο το μεσημέρι - πάλι μεσημέρι ήταν- ήμουν μέσα στο σπίτι κλειδαμπαρωμένη, μόνη μου με το μωρό, να παίζει στο σαλόνι. Εγώ έπλενα πιάτα στην κουζίνα. Ξαφνικά, βλέπω κάποιον νεαρό, να κατεβαίνει τα σκαλάκια από τον δρόμο και να πλησιάζει το σπίτι μου. Παρακολουθώ από το παράθυρο και βλέπω να μπαίνει στο μπαλκόνι μου. Περιμένω.... Τίποτα! Κάθεται μπροστά στο μπαλκόνι και βλέπει τριγύρω, δήθεν γράφοντας μήνυμα στο κινητό. Προφανώς, για να σιγουρευτεί οτι δεν τον βλέπει κάποιος... Και τότε, ανοίγω την κουρτίνα. Δεν άνοιξα την πόρτα, γιατί το ομολογώ, φοβήθηκα. ¨Οχι για μένα, αλλά γιατί ήταν μπροστά το μωρό.... Αυτός, με το που με είδε τρόμαξε προς στιγμή, αλλά δεν έκανε βήμα, για να μην φανεί και ένοχος, σίγουρα δοκιμασμένο το σύστημα, το είχε κάνει πολλές φορές. Του φωνάζω από μέσα "Τι θές"? Κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι. Μου απαντάει "Να ρωτήσω τι ώρα είναι θέλω"!!! Γιατί, έτσι κάνουμε όλοι γενικά, πάμε στα ξένα σπίτια και περιμένουμε έξω από το μπαλκόνι, για να ρωτήσουμε τι ώρα είναι!!
Με τα πολλά και αφού άρχισα να φωνάζω, να φύγει από το σπίτι μου ( η ηρεμία μου με είχε εγκαταλείψει) έφυγε. Από τότε όμως, δυσκολεύομαι να ανοίξω το παντζούρι μου. Αν δεν είναι στο σπίτι ο άντρας μου, δεν αφήνω ανοιχτά παράθυρα και αν είναι ανοιχτά, κατεβάζω το παντζούρι σχεδόν μέχρι τέλος...

Δεν είναι όμως λύση αυτή. Γιαυτό και τον τελευταίο μήνα, ψάχνουμε μανιωδώς σπίτι, πάλι! Δεν είναι εύκολο να κάνω την 6ή (ναι,  ναι την 6η) μετακόμιση στα 3 χρόνια, αλλά επιβάλλεται! Το κακό είναι βέβαια οτι δεν υπάρχει σπίτι, ούτε για δείγμα!!! Ολόκληρη πόλη και δεν υπάρχει, ούτε ένα σπίτι που να καλύπτει τις ανάγκες μου. Γιατί το πρώτο πράγμα μου ζητάω, είναι να είναι σε όροφο!!! Και έπειτα κοιτάω αν έχει πόρτα ασφαλείας! Τώρα εντάξει, αν έχει και ωραίο μπαλκόνι με ωραία θέα δεν θα με χαλάσει (!) αλλά πλέον κοιτάω πρώτα το θέμα της ασφάλειας και έπειτα όλα τα άλλα.
Που θα πάει, κάπου ελπίζω, οτι βρίσκεται το σπίτι των ονείρων μου και θα το βρω!

3 σχόλια:

  1. πω πω... μα που μενετε βρε παιδι μου... Εγω θα ειχα μετακομισει από την πρώτη φορα... Ελπίζω να βρειτε το σπιτι των ονειρων σας συντομα Λινα μου!! φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πω πω τι επαθες. να προσεχετε. ευχομαι να βρειτε συντομα αυτο που θελετε! να ειναι ασφαλες προπαντως και να εχετε μια ηρεμη γειτονια. φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι λες τώρα!! Τόσο πολύ;;
    Να προσέχεις αλλά να μη ζεις και μέσα στον φόβο.. έλεος πια ούτε στο σπίτι μας να μη μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς! Η αστυνομία για άλλη μία φορά υπερέβη εαυτό.. ούτε να πάρει αποτυπώματα.. Είναι τόσο μπροστά που σου λέει άδικος κόπος, ξέρουμε ποιοι είναι! Συγχύστηκα τώρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή