Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Πρώτη φορά...μαθητής! Η προσαρμογή μας....

Και ναι, ο Θανάσης μου, είναι πια "μαθητής"! Ξυπνάει κάθε πρωί, με ελάχιστη θα έλεγα μουρμούρα. Ντυνόμαστε, φορτωνόμαστε την "ντάντα" μας και ξεκινάμε για το σχολείο μας!
Η χρήση  πληθυντικού στον τίτλο της ανάρτησης δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε τυχαία. Γιατί προσαρμογή δεν έκανε μόνο ο Θανάσης μου, αλλά και εγώ.... Ας πάρουμε όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Τον Θανάση εδώ και ένα χρόνο, όσο εγώ βρίσκομαι στην εργασία μου, τον φρόντιζε η γιαγιά Έλλη. Η οποία, είναι από τις γιαγιάδες, που όχι μόνο σεβόταν και ακολουθούσε, οτι της έλεγα σχετικά με την ανατροφή του Θανάση, αλλά επιπλέον του μάθαινε και ένα σωρό  πράγματα. Ασχολιόταν με τις ώρες μαζί του, δείχνοντας πράγματα, μαθαίνοντας του λεξούλες, καλούς τρόπους και γενικά αφιέρωνε ώρες ατελείωτες, γεμάτες διασκέδαση, αλλά και μάθηση.  Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό και την ευχαριστώ ιδιαιτέρως, αν και εκείνη δεν δέχεται κουβέντα!
Τέλος Ιουνίου, δυστυχώς ξεκίνησε να εργάζεται και έτσι, αφού και εγώ και ο άντρας μου δουλεύαμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή, από το να τον πάμε σε βρεφονηπιακό σταθμό.  Είχα σκοπό να ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβριο, αλλά αφού έγινε έτσι, δεν πειράζει για δυο μήνες διαφορά.
Η επιλογή του σταθμού έγινε με συνοπτικές διαδικασίες. Έκανα μια λίστα με τους διαθέσιμους βρεφονηπιακούς σταθμούς, που δέχονται νήπια, που δεν έχουν βγάλει ακόμα την πάνα και μια λίστα με ερωτήσεις - παροχές, που έπρεπε να δώσω βάση.
Μέσα σε μία εβδομάδα τους είχαμε γυρίσει όλους.  Είδαμε τους χώρους, μιλήσαμε με τους διευθυντάδες, μιλήσαμε με τις δασκάλες, μάθαμε τα προγράμματα τους, ρωτήσαμε το οικονομικό και στο τέλος αποφασίσαμε βάσει ενστίκτου! Ο σταθμός που επιλέξαμε, μου άρεσε γιατί είχε καθαρούς και κυρίως (για μένα), φωτεινούς χώρους  (μη το γελάτε είδα και παιδικό σταθμό σε υπόγειο με παράθυρο κοντά στο ταβάνι....), γελαστές και νέες δασκάλες και κυρίως μια διευθύντρια που με έκανε να νιώσω σίγουρη για το παιδί μου, από το πρώτο πεντάλεπτο της συζήτησης μας.
Αφού λοιπόν επιλέχτηκε ο σταθμός, σειρά είχε η προσαρμογή....μας!
Τις πρώτες μέρες, τον πήγαινε κατά τις 10 και τον άφηνα περίπου μια με μιάμιση ώρα. Ο Θανάσης, το έβλεπε σαν παιχνίδι και έτσι πήγαινε με χαρά.  Μετά την πρώτη εβδομάδα, οι ώρες σταδιακά μέρα τη μέρα αυξήθηκαν. Και πάλι όμως, καλά το έβλεπε, δεν του κακοφαινόταν, σου λέει παιχνίδι έχω, φαΐ έχω, η μαμά έρχεται μάνι μάνι, οπότε κανένα πρόβλημα! Την τρίτη όμως εβδομάδα, την ψιλιάστηκε τη δουλειά!!! Οι ώρες πια, ήταν αρκετές και κάπου εκεί, συνειδητοποίησε, οτι κάθε μέρα αυτό θα έχουμε. Ξύπνημα, ντύσιμο, αυτοκίνητο, σχολείο! Εκεί που πήγανε με χαρά και γέλια, ξαφνικά μόλις έβλεπε την πόρτα του σταθμού, έβαζε τα κλάματα. Χτυπούσε τα ποδαράκια του και φώναζε "μαμά" (που σπανίως με φωνάζει "μαμά"! Συνήθως με λέει "Ινα")! Με κοιτούσε με κλαμένα ματάκια και μου έκανε τα χεράκια του, να τον πάρω αγκαλιά, να μην τον αφήσω εκεί, μόνο και αβοήθητο......
Αυτά τα σκεφτόμουν εγώ! 
Γιατί και εγώ χρειαζόμουν προσαρμογή, τελικά! Τόσο καιρό με την πεθερά μου, ένιωθα σίγουρη, καθώς της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Τώρα, που τον άφηνα σε "ξένους", ήθελα και εγώ λίγο χρονικό διάστημα, να το συνηθίσω.....Τις πρώτες ημέρες, που το έκανε αυτό, δεν έφευγα.... Γυρνούσα πίσω και τον έπαιρνα αγκαλιά και όταν τελικά αναγκαζόμουν να φύγω, ήμουν όλη μέρα χάλια. Πονούσε το στομάχι μου και ήθελα να κλαίω!  Λες και άλλο παιδί, δεν έχει ξαναπάει σε παιδικό σταθμό και άλλη μάνα, δεν έχει αποχωριστεί το παιδί της! Τώρα, τα σκέφτομαι και γελάω!! Αλλά εκείνες τις μέρες, πραγματικά ένιωθα χάλια!
Ένα πρωί, μόλις έφτασα στο γραφείο μου, χτύπησε το τηλέφωνο. ¨Ηταν η διευθύντρια του σταθμού, η οποία με πραγματικά πολύ ωραίο τρόπο, με συμβούλεψε, πως όσο καθυστερώ την πρωινή μου αναχώρηση, τόσο ο Θανάσης θα κλαίει και θα αργήσει η προσαρμογή του.
Στην θεωρία, λόγω επαγγέλματος, το ήξερα και εγώ, αλλά άλλο η θεωρία τελικά και άλλο η πράξη! Ωστόσο, δέχτηκα τη συμβουλή της και τις επόμενες 2-3 ημέρες , τον άφηνα και έφευγα κατευθείαν!
Και ξαφνικά μια μέρα, μόλις περνάμε την εξωτερική πόρτα του σταθμού, μου αφήνει το χέρι και τρέχει στα σκαλάκια. Φτάνει στην πόρτα, την χτυπάει και περιμένει να έρθει η δασκάλα του! Ανοίγει η δασκάλα του, μπαίνει μέσα και ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω..... Εγώ έμεινα να κοιτάζω... Δεν άντεξα... τον φώναξα... "Θανάσηηηηηηη......φιλάκι τη μαμαααααα........".
Γυρνάει, μου στέλνει ένα φιλάκι με το χέρι (ούτε καν να έρθει να με φιλήσει!!!!) και γυρνάει και πάει προς την τάξη του... Και εκεί κατάλαβα, οτι τελικά εγώ χρειαζόμουν την προσαρμογή και όχι αυτός... Εγώ έβλεπα το μωράκι μου, να μεγαλώνει, να γίνεται "μαθητής", να ζητάει την "νταντα" του κάθε φορά, που βγαίνουμε απο το σπίτι και ας μην πηγαίνουμε σχολείο.... Το μωρό μου μεγαλώνει, γίνεται παιδάκι και από δω και πέρα, μάλλον εγώ θα χρειάζομαι "προσαρμογή...."
ΥΓ οι μπαμπάδες δεν καταλαβαίνουν μία.....
ΥΓ2 ξαναδιαβάζω το κείμενο και βουρκώνω... δεν πάω καθόλου καλά!!!!




8 σχόλια:

  1. χαχαχαχα πολύ γέλασα με το ΥΓ1!!!!
    Μπράβο το αντράκι σου! Τελικά για εμάς είναι πιο δύσκολο μαλλον:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ούτε ενα δάκρυ να μην τρέξει από τα μάτια του (του μπαμπά!)....? Αν είναι δυνατόν!!!!!

      Διαγραφή
  2. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Και μεις στη φάση προσαρμογής είμαστε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι και σήμερα Σταματία μου που έχω πια συνηθίσει, όταν τον βλέπω να μπαίνει στην τάξη του χωρίς να μου δίνει σημασία, κάτι με πιάνει! Μα να μην θέλει ούτε μια αγκαλιά...? :-)
      Καλή προσαρμογή σας εύχομαι...και στους δύο!!

      Διαγραφή
  3. Τα υστερόγραφα είναι όλα τα λεφτά :)))))))
    Καλή σχολική χρονιά στο Θανασάκη! Είδες που προσαρμόστηκε και ούτε να γυρίσει να σε δει δεν ήθελε; Χρόνο χρειαζόταν το παιδί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνο χρειαζόταν ναι και η μαμά ακόμα περισσότερο!!!

      Διαγραφή
  4. Εγώ πάντως σε καταλαβαίνω απόλυτα! Ακόμη δεν χρονίσαμε και ήδη τη φαντάζομαι με την τσαντούλα της να πηγαίνει σχολείο για πρώτη φορά... ;-)
    Καλή σχολική χρονιά στον Θανασάκη (και σε σένα...)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ τα σκέφτομαι αυτά από νωρίς....! Για να φανταστείς και που θα πάει φαντάρος σκέφτομαι, αλλά δεν το λέω συχνά γιατί τρώω πολύ δούλεμα!! :-P

      Διαγραφή