Βρέχει βραβεία!

Καιρό είχα, να λάβω βραβειάκι και η αλήθεια είναι, ότι μου έλειψαν! Έτσι, για να αρχίσω πάλι, να μιλάω για τον εαυτό μου (να παραμιλάω δηλαδή...)!

 Ξεκινάμε με το liebster Award!
 Το βραβείο αυτό, μου το χάρισε η όμορφη blogοφιλενάδα μου, Ειρήνη Λουίζου με το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο της, Το μικρό μου blog! 
 Ειρήνη μου, σε ευχαριστώ πολύ,  για την τιμή που μου έκανες, μου έδωσε πολύ χαρά το βραβείο σου!

Ας περάσουμε λοιπόν  στο διαδικαστικό κομμάτι του βραβείου. Φυσικά υπάρχουν κανόνες, τους οποίους σαν καλοί blogger, θα πρέπει να ακολουθήσουμε!
1. Πρέπει να αναφέρεις και να ευχαριστήσεις αυτόν που σου το χάρισε!
2. Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις - χωρίς φόβο και πάθος, θα συμπληρώσω εγώ!
3. Πρέπει με τη σειρά σου να βραβεύσεις αγαπημένα blog. Το ξέρω σίγουρα έχεις πολλά, αλλά πρέπει να διαλέξεις!
4. Πρέπει να ακολουθήσεις τα blog που βράβευσες. Νομίζω όμως, ότι αυτό εννοείται!

4ος Πανελλαδικός Ταυτόχρονος Δημόσιος Θηλασμός!

Πέρσι στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Δημόσιο Θηλασμό στη Ρόδο!

Έχουν περάσει 13 μήνες, από όταν ήρθε στη ζωή μου το μικρό Αθανασάκη . Από την εγκυμοσύνη μου ακόμα, επέλεξα τον θηλασμό για την διατροφή του και έτσι ενημερώθηκα , όσο ήταν δυνατόν.  Όπως έχω γράψει και εδώ, εγώ τα κατάφερα και όλα πήγαν έτσι όπως τα είχα σχεδιάσει.  13 μήνες μετά, συνεχίζουμε ακόμα τον θηλασμό, απολαμβάνοντας και οι δύο εξίσου το θαύμα αυτό!
Ωστόσο σε αυτή την ανάρτηση δεν θα αναφερθώ στα οφέλη του θηλασμού. Θα επικεντρωθώ σε μια βασική δυσκολία που αντιμετώπισα, λιγότερο εγώ, περισσότερο ίσως άλλες μανούλες. Την ντροπή! Ναι καλά διαβάσατε, την ντροπή... Την ντροπή που νιώθει μια νέα μαμά όταν "αναγκάζεται" να θηλάσει το μωρό της δημοσίως.  Τα αδιάκριτα βλέμματα, την αποδοκιμασία του συζύγου ή του συγγενικού περιβάλλοντος, τα επικριτικά σχόλια.  Πολλές γυναίκες, για να τα αποφύγουν όλα αυτά ,είτε αναγκάζονται να μένουν σπίτι τους, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις από κοινού (με το μωρό) μετακινήσεις, είτε καταφεύγουν στην κοντινότερη τουαλέτα, να θηλάσουν καθισμένες σε μία λεκάνη, που προορίζεται για άλλο λόγο! Άλλες πάλι πιο οργανωμένες, αντλούν με το θήλαστρο γάλα όσο είναι στο σπίτι και στις βόλτες δίνουν στο μωρό τους μπιμπερό ή απλά σκεπάζονται με ότι βρουν πρόχειρο, ένα σακάκι, ένα sling ένα σελτεδάκι και πάει λέγοντας.

Τα πρώτα μας γενέθλια!

Πάει, πέρασε και αυτό... Χάθηκε στο χρονοντούλαπο με τις αναμνήσεις... Τα πρώτα μας γενέθλια πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία (ψώνιο!) και με αρκετή, για να μην πω τεράστια, κούραση! Οι καλεσμένοι, από το  "να μωρέ 5-6 φίλοι θα έρθουν", κατέληξαν να φτάνουν τους 50! Χωρίς να υπολογίζω τα παιδάκια, που ήταν τουλάχιστον καμία δεκαριά! Αφού προσπαθώ να θυμηθώ κάτι από εκείνη τη μέρα και δεν μπορώ... . Ήταν η πρώτη φορά που καλούσαμε  κόσμο στο σπίτι,  καθώς πριν την μετακόμιση μέναμε με τους γονείς μου, το χωριό και δεν είχαμε τη δυνατότητα. Ήρθαν όμως όλοι! Συνάδελφοι από τη δουλειά, φίλοι καλοί και αγαπημένοι, γονείς, αδέρφια, γείτονες και φυσικά τα κουμπαράκια  μου! Ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Μιχάλης και η Ειρήνη που σε δυο εβδομάδες, θα μου κάνουν την τιμή να γίνουν πνευματικοί γονείς, για το παιδάκι μου...

  Αλλά για τη βάφτιση θα μιλήσουμε άλλη φορά, είναι άλλωστε τόσα που πρέπει να πούμε!

Το Μπουριτάκι μου!

Λίγο πριν σβήσουμε το πρώτο μας κεράκι, κάθομαι και σκέφτομαι, πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος!Σίγουρα το έχουν πάθει πολλοί πριν από μένα, τη μια στιγμή να έχεις ένα νεογέννητο και ξαφνικά ένα παιδάκι να τρέχει στην κουζίνα σου....

Θυμάμαι, όχι πολύ μακριά, το δύσκολο καλοκαίρι, με μια τεράστια κοιλιά, την πολύ ζέστη και τα παγωτά που καταβρόχθιζα δυο δυο! Και μετά, μια μέρα ξαφνικά (όσο και να θες 9 μήνες δεν είναι αρκετοί για να συνηθίσεις την ιδέα!), έχεις ένα τόσοδούλικο πλασματάκι να κοιμάται στην αγκαλιά σου. 

Οι πρώτες μέρες στο νοσοκομείο, αναρρώνοντας από την καισαρική (κάποια στιγμή θα γράψω και για τον τοκετού μου). Οι πρώτες μέρες στο σπίτι, μαθαίνοντας ο ένας τον άλλον. Τα ξενύχτια, η κούραση και ο φόβος.... Ναι ο φόβος. Για το αν θα είμαι καλή μαμά, αν παίρνω τις σωστές αποφάσεις, αν είμαι (που είμαι) υπερβολικά χαλαρή και κυρίως αν πάθει κάτι. Ο μεγάλος μου φόβος! Όσο και αν τον προστατεύω, όσο και να προσέχω τα πάντα, φοβάμαι. Και μάλλον θα φοβάμαι για πάντα, γιατί είναι το παιδάκι μου και είναι η ζωή μου...

Love your blog award!

Είπα αυτή τη φορά, να μην κάνω 300 χρόνια να ανεβάσω ανάρτηση για βραβείο που έλαβα. Οπότε να μαι πάλι, έτοιμη να βγάλω τα άπλυτα μου στην φόρα,  για ακόμη μία φορά!
Το βραβείο love your blog  το έλαβα από την αγαπημένη μου Βάνα και το επίσης αγαπημένο μου Ημερολόγιο ενός μωρού!!!
Επίσης το ίδιο βραβείο το έλαβα απο την αγαπημένη μου επίσης Μάχη και το Όπου υπάρχει θέληση...υπάρχει και τρόπος!
Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο!

Οι κανόνες λοιπόν είναι σαφής:

1. Να ευχαριστήσω όποιον μου το έδωσε.
2. Να βραβεύσω 7 blogs  με links και να τους ειδοποιήσω για την παραλαβή 
3. να απαντήσω στις παρακάτω ερωτήσεις!

Έλα να κοιμηθούμε darling!

www.imommy.gr

Είναι γεγονός. Πολλά από αυτά που λέμε ότι δεν θα κάνουμε πριν γίνουμε γονείς, με μαθηματική ακρίβεια είναι αυτά που τελικά κάνουμε. Όχι, έλεγα, εμένα το παιδί μου θα κοιμάται στην κούνια του από νεογέννητο, γιατί το παιδί είναι όπως το μάθεις! Έδινα και έμφαση μάλιστα και κοιτούσα τις άλλες μανούλες με μισό μάτι που τολμούσαν να μου πούνε ότι κοιμίζουν μαζί το μωράκι τους.... Κούνια που σε κούναγε άμοιρη μάνα....! ¨Ηρθε η ώρα που τα λούστηκα τα λεγόμενα μου....
Το μπουριτάκι τις πρώτες ημέρες της ζωής του, ήταν πολύ ήρεμο μωρό. Έκλαιγε ελάχιστα, δεν έκανε καθόλου κολικούς και γενικά ήταν εύκολο μωρό. Τις πρώτες ημέρες λοιπόν τον κοίμιζα στην κούνια του.  Έλα μου όμως που το μωρό παρόλο που ήταν εύκολο και ήσυχο, ξυπνούσε ανά δύο ώρες! Θα μου πεις φυσικά και θα ξυπνούσε αφού είναι ΜΩΡΌ!!!! Έτσι λοιπόν ξυπνούσα ανά δύο ώρες να τον ταΐσω, 20 λεπτά από το ένα στήθος, 20 λεπτά από το άλλο για να εδραιώσουμε τον θηλασμό και να έχω παραγωγή. Βάλε και ρέψιμο άλλο ένα 10 λεπτό. Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Τα μωρά που θηλάζουν μπορεί να μην ρεύονται! Δεν το ήξερα και προσπαθούσα για πολλή ώρα κάθε φορά να ρευτεί και τελικά αποκαμωμένη από την κούραση κοιμόμουν αλλά με το ένα μάτι κλειστό, το άλλο το άφηνα ανοιχτό μην τυχόν συμβεί τίποτα! Τελικά διάβασα σε κείμενο του παιδιάτρου Παπαβέντζη (δυστυχώς δεν μπόρεσα να το βρω ξανά...) ότι τα μωρά που θηλάζουν μπορεί να μην ρεύονται! Κλείνει η παρένθεση...

Χρωστάω ανάρτηση!

                                                                                                                                                                                                                                                 Ναι, ναι, το ξέρω, έχω αργήσει πολύ! Είμαι όμως λίγο δικαιολογημένη, λόγω μετακόμισης! Ήρθε όμως η μέρα που όλοι περιμένατε!!! Η απονομή του βραβείου ξεκινάει αμέσως τώρα!!!  Το βραβείο αυτό, είχα την χαρά και την τιμή να το παραλάβω από:          

• Τη γλυκιά μανούλα και   Τα μυστικά της μαμάς                    
• Την Ειρήνη και  Το μικρό μου blog          
• Την συνονόματη Λίνα και το πολύ χρήσιμο blog της  Χωρίς ειρμό                                 
• Την Σταματία και το    Μαμά και όχι μόνο!
• Την Κυριακή και το Χειρός επιχειρήματα
• και  τη Μαριφάνη και το its raining pearls 

Καλοκαιράκι!

Είδαμε και πάθαμε φέτος να δούμε το καλοκαίρι. Πρώτη φορά έχει μπει ο Ιούνιος και ακόμα έχω κάνει μόνο δύο μπανάκια... Εδώ πέρσι έγκυος ήμουν, με μια κοιλιά σαν καρπούζι (κυριολεκτώ) και κάθε μέρα την έριχνα, την βουτιά μου! Την προηγούμενη Κυριακή, είδαμε που ζέστανε λίγο ο καιρός και είπαμε να δοκιμάσουμε να συστήσουμε το μπουριτάκι με τη θάλασσα! Φορτώσαμε λοιπόν την προίκα  μας, καρότσια, φαγητά, μπλεντεράκια, κυπελλάκια, κουταλάκια, πολλά φορμάκια γιατί ιδρώνει συνέχεια το πιτσιρίκι μου και φυσικά το καινούργιο μας swimtrainer που ανυπομονούσα να δω αν θα άρεσε στο μπουριτάκι! Δυστυχώς ενώ είχε ζέστη, το νερό δεν ήταν αρκετά ζεστό και ο μπουρίτος δεν γούσταρε καθόλου... Στεναχωρήθηκα γιατί πιστεύω οτι θα του άρεσε το μπανάκι... Η στεναχώρια μου ωστόσο δεν κράτησε για πολύ γιατί ο παππούς Θανάσης είχε ετοιμάσει σπέσιαλ  σουτζουκάκια και μπροστά στα σουτζουκάκια, κάθε στεναχώρια εξαφανίζεται!!! 

Χρόνια πολλά νονά!

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς γνώρισα την Ειρήνη. Θα ήμουν περίπου 8 χρονών, η αδερφή μου 7 και η Ειρήνη, με τον δίδυμο αδερφό της 5. Είχαμε μετακομίσει σε καινουργιο σπίτι και ήταν οι νέοι μας γέιτονες. Αρχισαμε σαν παιδάκια να παίζουμε συνέχεια μαζί, πολλές φορές μάλιστα η Ειρήνη έμενε στο σπίτι μας και κοιμόμασταν μαζί. Είμασταν αχώριστες. Η Ειρήνη, η αδερφή μου και εγώ. Τσακωνόμασταν φυσικα συνέχεια! Για τους πιο χαζούς λόγους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχαμε τσακωθεί, η Ειρήνη απο την στεναχωρια της, είχε αρρωστήσει... Ξέρω ακούγεται μελό. Ίσως να έτυχε, αλλά εμείς όταν λέμε ιστορίες από τα παλιά, το παρουσιάζουμε ετσι!!!
Επίσης, θυμάμαι τα καλοκαίρια, που πηγαίναμε τσούρμο για μπάνιο, φορτωμένοι σε μια καρότσα, ή με τα πόδια στην παραλία Τσαμπίκα, με κεφτεδάκια σε τάπερ σαν την Βουγιουκλάκη και τραγουδώντας "εμείς οι τρεις πάμε πακέτο δεν θα χωρίσουμε ποτέ"! Και έτσι και έγινε, δεν χωρίσαμε ποτέ. Μπορεί να απομακρυνθήκαμε κάποια χρόνια, αλλά η αγάπη που είχαμε μεταξύ μας, δεν έφυγε ποτέ! Ίσα ίσα πιστεύω, οτι μετά απο τόσα χρόνια η φιλία μας έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Δεν είμαστε πια δύο οι αδερφες, αλλά τρεις!!!
Είχαμε συμφωνήσει οταν έρθει η ώρα να παντρευτούμε να παντρέψει η μια την άλλη. Να παντρέψει η Ειρήνη εμένα και η Γεωργία (η αδερφή μου) την Ειρηνη. Μέχρι τώρα έχει γίνει μόνο το πρώτο!

Για το Μπουριτάκι δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Ήθελα να έχει μια νονά, τόσο υπέροχη σαν και αυτή που είχα και εγώ και φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την Ειρήνη!
Η Ειρήνη λοιπόν σήμερα, έχει γενέθλια και θα ήθελα να της πω Χρόνια πολλά!

Ηβάκι μου (το άλλο της όνομα) σε αγαπώ πολύ! Είμαι πολύ τυχερή, που σε έχω στη ζωή μου και ακόμα πιο τυχερή, που το μωράκι μου θα έχει εσενα για νονά!!!

Υ.Γ. . Ελπίζω να σου αρέσαν οι εκπληξούλες μου!!

Μετακομίζω γιατι χωρίζω... (ε καλά, λέμε τώρα...!)

Βρε βρε βρε... Χρόνια και ζαμάνια! Ε εντάξει, όχι χρόνια, αλλά ένας μήνας πέρασε... Δεν φταίω εγώ! Μια το Πάσχα, μια οι αλλεργίες, οι ιώσεις , τα νοσοκομεία (είχαμε και από αυτά ευτυχώς όμως όχι για κάτι σοβαρό), πλειστηριασμούς (σαν και αυτόν που γνώρισα τον άντρα μου!)  και κυρίως η αναζήτηση νέας στέγης να στεγάσει τη φαμίλια, πέρασε ο μήνας. Όχι πως δεν κατάλαβα πως πέρασε, το κατάλαβα και το παρακατάλαβα και η αλήθεια είναι, ότι μου έλειψε και το μπλογκοσπιτάκι μου και τα γειτονικά σπιτάκια. Ξέκλεβα που που κανά μισάωρο και διάβαζα ότι μπορούσα από τα νέα σας, αλλά σίγουρα κάτι θα μου ξέφυγε.

Ένα βραβείο είναι λίγο, πολύ λίγο.....

Καλημέρα σε όλες τις φιλενάδες μου και στα σπιτάκια τους! Τελικά δεν την γλίτωσα και ύστερα από απαίτηση των αναγνωστών μου (χα χα χα χα ΤΟ ψώνιο!) πρέπει να προβώ σε 11 αποκαλύψεις και πάλι.
Χρωστούσα ήδη για το βραβείο, από την Γεωργία και το μπλογκοσπιτάκι της Μια μαμά στα ξένα και πριν προλάβω να στρωθώ, ήρθε το ίδιο βραβείο, από την Μάχη από το Όπου υπάρχει θέληση... υπάρχει και τρόπος! και από την Μαργαρίτα και το Mommywiki.
Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο χαρούμενη με κάνετε, όταν βλέπω ένα νέο βραβειάκι!!! Δεν θα το παίξω δήθεν και υπεράνω, τα γουστάρω πολύ τα βραβεία, γιαυτό και οφείλω να παίζω σύμφωνα με τους κανόνες! Οπότε ορίστε και οι 11 ΝΕΕΣ αποκαλύψεις μου.

Baby wearing - Φορώντας το μωράκι σου!

Ένα από τα καλύτερα και χρησιμότερα δώρα που μου έκαναν, όταν έφερα στον κόσμο τον Μπουρίτο, ήταν ένα ring sling. 
Η φίλη μου η Α. που ήταν ήδη 4 μήνες μαμά, το είχε δοκιμάσει και πίστευε ότι θα μου φανεί επίσης πολύ χρήσιμο. Και είχε απόλυτο δίκιο!

Κοιμήσου παιδί μου… απόψε θα σου κάνω attachment parenting! ..ή αλλιώς, το σύνδρομο της ενημερωμένης μάνας.

 Στην σημερινή ανάρτηση, θα φιλοξενήσω την Μαμά Boo, που  μας περιγράφει,  με χιούμορ και ζεστασιά, τη δική της ιστορία εγκυμοσύνης!

Δύο πράγματα με χαρακτήριζαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου: οι βάφλες πραλίνας που θύμιζαν ουρανοξύστη και τα βιβλία. 
Α! Και τα νεύρα φυσικά :Ρ  

Η επέλαση των θερμίδων και ένα βραβείο!

Μετά από ένα διήμερο καθαρίσματος, επιτέλους κάθομαι στον καναπέ. Φτιάχνω ένα καφεδάκι και σκέφτομαι με τι να το συνοδέψω.  Ε τι, ξεροσφύρι δε λέει! Και τότε με περικυκλώνει μια θύελλα τύψεων και αιωρούμενων θερμίδων και μου κόβουν τη φόρα.... Γαμώτο λέω, δεν έχει σνακ πάλι... Αυτή η δίαιτα (και καλά) με έχει καταστρέψει. Και από χάσιμο κιλών τίποτα! 82 κιλά  ξεκίνησα 82.400 είμαι! Όχι πρόοδο δεν έχω δει, αλλά να δεις που θα πάρω κιόλας!
Αρχίζω πάλι το ψάξιμο, κάπου έχω δει ότι οι δουλειές του σπιτιού χάνεις πολλές θερμίδες...

Έτοιμο το γάλα σας Κύριε!

via pinterest

Επισήμως κλείσαμε 6 μήνες αποκλειστικού θηλασμού!

Ένα υπέροχο ταξίδι, που ευτυχώς, ακόμα συνεχίζεται. 

Ψέματα δεν θα πω, ήταν άρκετα εύκολα για μένα. 
Έχω ακούσει ιστορίες από μανούλες, που δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Γιατι? Ισως λόγω έλλειψης ενημέρωσης, ίσως λόγω έλλειψης στήριξης, ίσως..... δεν ξέρω, οι λόγοι είναι πολλοί. 

Mommy Blogger Award!

Αυτό το υπέροχο βραβειάκι ξεκίνησε από το μπλογκοσπιτάκι της Μαργαρίτας και της Νίκης, το Mommywiki  και κατέληξε στο δικό μου από την γλυκιά μαμά Μαριαντίνα του mommyinhappiness!
Μαριαντίνα μου σε ευχαριστώ πολύ που με τίμησες, άργησα λίγο να το παραλάβω αλλά δεν έβρισκα χρόνο, ελπίζω να με συγχωρέσεις...

Ελεφαντάκια απο τσόχα!

Προχτές, εκεί που σέρφαρα ανέμελα, πέφτω πάνω σε ένα βιντεάκι στο YouTube όπου ένα πολύ γλυκό κορίτσι, η Tammy Hallam παρουσιάζει tutorial για τσόχινα ζωάκια και όχι μόνο.
Μπήκα σε πειρασμό πάλι και μόλις βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο έπιασα δουλειά!
Είπα να δοκιμάσω να φτιάξω ένα ελεφαντάκι!

Η Βασίλισσα της Πιτζάμας!

...ή της νυχτικιάς, αλλά κάνει κρύο ακόμα!
Θα ήθελα να εκθειάσω, το είδος ρουχισμού, που συντροφεύει αγόγγυστα τους τελευταίους μήνες την καθημερινότητα μου. Πασαλειμμένη ενίοτε, με σάλια, φρούτα και διάφορα άλλα, αλλά ας μην τα αναφέρω καλύτερα (έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες φαντάζομαι να βιώσουν το περιβόητο συντριβανάκι...), η πιτζάμα με ακολουθεί, με ζεσταίνει και  μου προσφέρει την άνεση που απαιτεί η φροντίδα μωρού-σπιτιού (είμαι η Μαίρη Παναγιωταράααα... τραγουδιστά...).

The toys files

Το θέμα παιχνίδια με απασχόλησε αρκετά από τότε που γεννήθηκε ο μικρός Μπουρίτος, πριν ολόκληρους 5 μήνες δηλαδή! Δεν ήξερα τι να του αγοράσω, αν ήταν κατάλληλο για την ηλικία του, αν θα του άρεσε , αν θα ήταν  οικονομικό και από που. 

Follow me BLOGLOVIN'

 

 Αφού το διάβασα σε πολλά και αγαπημένα blogs, αποφάσισα να το κάνω και εγώ! Να ΄μαι λοιπόν και εγώ στο bloglovin! Αν πω βέβαια οτι κατάλαβα ψέματα θα πω...! θα δείξει...

<a href="http://www.bloglovin.com/blog/5623327/?claim=2gc4v2g9myw">Follow my blog with Bloglovin</a>

Καθαρή Δευτέρα στο χωριό

Χτες Καθαρή Δευτέρα, όλος ο κόσμος βγήκε την βόλτα του, να φάει στην εξοχή τα νηστίσιμα του, να πετάξει τον χαρταετό του και να καλωσορίσει την Σαρακοστή.  Σε ένα χωριό όμως, το χωριό μου τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Τι εννοώ? Κάθε Καθαρή Δευτέρα όλος ο κόσμος, μεγάλοι, μικροί ακόμα και ηλικιωμένοι βγαίνουν στους δρόμους βαμμένοι μαύροι (καμιά φορά και άσπροι από αλεύρι ή καφέ από πηλό...!)  Και όταν λέμε μαύροι εννοούμε μαύροι!

Πήρα το πρώτο μου βραβείο!!!!!! Ναιιιιιιι!!!!
Έχω μόλις μία εβδομάδα στην "blogoσφαιρα" και δεν ξέρω πως λειτουργούν αυτά, αλλά διαπιστώνω με μεγάλη μου χαρά πόσο φιλικά και ενθαρρυντικά είναι τα γειτονικά blog!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τα Κορίτσια για σπίτι που μέσα στα blog που βράβευσαν ήταν και το δικό μου, αν και άργησα να το καταλάβω...!!

Έτσι λοιπόν με τη σειρά μου πρέπει να προβώ σε 11 εκμυστηρεύσεις!!!

Είχα πάρει προχτές ένα boing...!

Κοντεύουν  Χριστούγεννα. Η απόφαση έχει παρθεί από καιρό: θα πάμε με τον Τάκη και τον Μπουρίτο Αθήνα για τις γιορτές. Οι συγγενείς, η αδερφή μου, ο γαμπρός μου, η νονά μου, θείες, ξαδέρφια, φίλοι περιμένουν πως και πως. Για πολλούς είναι η πρώτη φορά που θα δουν το μωράκι μας και η ανυπομονησία μας απίστευτη!  
Για τον μικρό Μπουρίτο  όμως είναι το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο! Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σχετική προετοιμασία.

Τσόχα η αγαπημένη!

Από καιρό ήθελα να κάνω κάποια χειροτεχνία, αλλά δεν ήξερα τι. Είχα αγοράσει από το jumbo φύλλα τσόχας και σκόπευα να πειραματιστώ. Αλλά μια η δουλεία, μία ο Μπουριτάκος, μία οι υποχρεώσεις του σπιτιού, όλο το ανέβαλα. Προχτές λοιπόν αποφάσισα να ενδώσω στην μουρμούρα της μαμάς μου και να ξεκινήσω να  βάζω τον μπουρίτο στην κούνια του, έστω για τον μεσημεριανό του ύπνο. Κοιμόμαστε μαζί βλέπεις και το απολαμβάνουμε και οι δύο... για τον τρίτο της παρέας τον μπαμπά, δεν ξέρω....! Άρχισα λοιπόν τις ετοιμασίες. Άλλαξα σεντόνια, κατέβασα τις μεγάλες κουβέρτες από την ντουλάπα και στόλισα τα παιχνιδάκια του.

Η πρώτη ανάρτηση απο το πρωί φαίνεται!

Γυρνούσε στο μυαλό επί μήνες. Δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσα να το κάνω. Το έψαχνα από δω,  το έψαχνα από κει και τελικά το αποφάσισα! 
Δημιούργησα ένα blog για την μητρότητα και πως εγώ τη ζω. Με τις ανησυχίες μου, τα προβλήματα και κυρίως τις απορίες! Γιατί ως γνωστόν καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε "μαμά" όλες γίναμε στην πορεία, όλες διαφορετικές, μα όλες υπέροχες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν ιδιαίτερα εύκολη,